Έντονες είναι οι αντιδράσεις που προκαλεί η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (ΕΔ) για τη εξομοίωση των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών.
Μια απόφαση που δεν ήλθε σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά ήταν αναμενόμενη και μέσα στα πλαίσια των μέτρων αναδιάρθρωσης που παίρνει εδώ και 15-20 χρόνια ο παγκόσμιος καπιταλισμός με στόχο το μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργαζομένων και τελικά τη αποκόμιση μεγαλύτερων κερδών.
Μέτρα που δεν πρόκειται να σταματήσουν μέχρις εδώ αλλά θα συνεχιστούν.
Για αυτό και η εκδηλούμενη δυσαρέσκεια για τα τελευταία μέτρα πρέπει να μετατραπεί σε οργάνωση και σύγκρουση με τις αιτίες που τα γεννούν, από το κίνημα των εργαζομένων.
Πριν αναφέρουμε τις συγκεκριμένες αλλαγές θεωρούμε να καλό να ανατρέξουμε σε προηγούμενα δημοσιεύματα
Τι νέο φέρνει η απόφαση του ΕΔ;
Το νέο δεν εντοπίζεται μόνο στα χρόνια συνταξιοδότησης των γυναικών στο Δημόσιο, αλλά και στον ίδιο το χαρακτήρα της ασφάλισης για όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, γυναίκες και άντρες, σε όλες τις ειδικότητες σε όλες τις ηλικίες.
Διότι με την απόφαση του ΕΔ ορίζεται ότι η δημόσια κοινωνική ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα μας αναγνωρίζεται πλέον από τις Βρυξέλες ως επαγγελματική ασφάλιση και ως εκ τούτου παύει να έχει την οποιαδήποτε εγγύηση του κράτους, εξοβελίζεται από το σώμα του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος. Παράλληλα, ως τέτοια, περνάει στη δικαιοδοσία των οργάνων της ΕΕ και όχι στη δικαιοδοσία των αρχών του εθνικού κράτους.
Τώρα όσον αφορά αυτές καθ’ αυτές τις επιπτώσεις που θα έχει η απόφαση αν υλοποιηθεί προς την πλευρά της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών.
Εκτιμάται ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου θίγει πάνω από 100.000, οι οποίες θα δουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης να αυξάνονται από 5 έως 17 χρόνια.
1. Αυξάνονται τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης κατά μία πενταετία των γυναικών εργαζομένων που έχουν ασφαλιστεί την περίοδο 1983-1992 από τα 60 στα 65 χρόνια. Σημειώνεται ότι για τις ασφαλισμένες από το 1993 και μετά το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης έχει ήδη αυξηθεί στα 65 χρόνια, όπως και των αντρών.
2. Για τις ασφαλισμένες από το 1993 και μετά χειροτερεύουν τα ειδικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης (αφορούν μητέρες ανηλίκων και πολύτεκνες).
- Ειδικότερα σήμερα μητέρες ανηλίκων μπορούν να συνταξιοδοτηθούν με 20 χρόνια υπηρεσίας στο 55ο έτος της ηλικίας τους. Με την απόφαση το όριο ηλικίας ανεβαίνει στο 65ο έτος.
- Για μειωμένη σύνταξη οι μητέρες ανηλίκων με 20 χρόνια υπηρεσίας συνταξιοδοτούνται στο 50ό έτος της ηλικίας τους.Με την ανατροπή αυτή το όριο ηλικίας ανεβαίνει στο 60ό έτος.
- Μητέρες με τρία παιδιά συνταξιοδοτούνται με 20 χρόνια εργασίας στο 56ο έτος, αντίστοιχα με τέσσερα παιδιά στο 53ο και με πέντε και πάνω στο 50ό έτος. Με την απόφαση, όλες αυτές οι πολύτεκνες εργαζόμενες στο Δημόσιο αναγκάζονται να παραμείνουν μέχρι το 65ο έτος της ηλικίας τους.
3. Η απόφαση θίγει και τα ειδικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης κάποιων γυναικών που έχουν ασφαλιστεί την περίοδο 1983-1992 αλλά δεν έχουν θεμελιώσει δικαίωμα.
- Οι μητέρες ανηλίκων με 25 έτη υπηρεσίας συνταξιοδοτούνται στο 50ό έτος της ηλικίας τους. Με την απόφαση το όριο ηλικίας ανεβαίνει στο 65ο έτος.
- Οι μητέρες με τρία παιδιά με 20 χρόνια υπηρεσίας συνταξιοδοτούνται χωρίς όριο ηλικίας. Με την απόφαση απαιτούνται ή τα 37 χρόνια υπηρεσίας χωρίς όριο ηλικίας ή το 65ο έτος.
- Γυναίκες που δικαιούνται μειωμένη σύνταξη για άλλους λόγους μπορούν να συνταξιοδοτηθούν με 25 χρόνια υπηρεσίας στο 55ο έτος της ηλικίας τους. Με την απόφαση το όριο ηλικίας ανεβαίνει στο 60ό έτος.
Γνωρίζοντας την αντίδραση που προκαλούν όλα αυτά τα μέτρα, η κυβέρνηση με τις πλάτες της αξιωματικής αντιπολίτευσης και με την ανοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας επεξεργάζεται πρόγραμμα σταδιακής υλοποίησης της απόφασης του ΕΔ με όριο το 2012-2013, ούτως ώστε να διασπάσει το μέτωπο των εργαζομένων .
Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα»
Χρέος των εργαζομένων είναι να μετατρέψουν την Απεργία της 2ας Απριλίου σε εφαλτήριο ενός αγώνα με στόχο όχι μόνο τη μη εφαρμογή και υλοποίηση της απόφασης του ΕΔ, αλλά και με στόχους που θα έρχονται σε πλήρη ρήξη με τις πολιτικές του κεφαλαίου.
